Sjoerd in de wolken

Ik kon mijn linkerbeen niet strekken. Mijn rechterbeen een beetje, maar als ik dat probeerde kwam mijn schoen vast te ziten. Als ik rechtop zat, prikten mijn knieën in de rug van de persoon die voor me zat. En ik zat onderuit gezakt. Ik sliep, of deed overkomen alsof ik sliep. De inwoners van één dorp trokken aan mijn rechterbeen voorbij, er voor zorgend dat ze allemaal tegen mijn knie of voet aan liepen. Iemand prikte mijn bruusk in mijn schouder: ik zat op zijn plek. Ik bekeek zijn ticket: stoel nummer 13; ja, daar zat ik. Ik pakte mijn ticket: stoel nummer 13 én 14, voor mij en mijn reismaat. De man werd gemaand door te lopen en ik zag dat er inderdaad een heel dorp aan inwoners stond. Ik sliep weer door; kwam dubbelgevouwen en gebroken, midden in de nacht aan.
De mensen hadden weer pit, de bussen waren weer verschrikkelijk. Gelukkig, eindelijk was ik weer in Perú!

Kerst was, well, bijzonder. Kerstavond werd gekenmerkt door snel iets goeds eten, temidden van mensen die uitgebreid dineerden, om vervolgens in te pakken en vroeg op bed te kruipen. Op eerste kerstdag liepen we door de woestijn, gevieren, naar een eenzaam vliegtuig temidden van cactussen. We zagen het land verdwijnen achter de bergen, hadden voor een tijd het hele vliegtuig voor ons alleen en kwamen aan in een stil en leeg Santiago de Chile. Aparte gewaarwording: hoofdstad, groot, maar geen mens te bekennen. Totdat we aankwamen bij een heiligdom, waar Maria haararmen openspreidde voor eenieder die daar gevoelig voor was. Vele Chilenen, zo bleek, want het stond vol met gelukkige families; dochterlief met een pop in de hand, moederlief met oma in de hand. Kussende veertigers temidden van campingtennis batjes. Dus daar was heel Santiago! Maar geen goed restaurant dat open was, we eindigden bijna in een pizzahut, maar werden op de valreep gered door een goedkoop maar redelijk goed restaurantje. Kerst 2007, het zal me bij blijven.
Santiage bleek ook ná Kerst niet zo´n geweldige stad te zijn en op de laatste dag dat mijn moeder, zus en Paco bij mij ´op bezoek´ waren gingen we naar een ontzettend mooi plekje aan de kust. Vele heuvels bekleed met huizen in alle denkbare kleuren, andere muren versierd met de meest kunstzinnige grafiti. Charmante stad, waar ik aan de einde van de dag werd achtergelaten; zij moesten terug naar huis, ik mocht verder! ´s Avonds belandde ik op de opening van het culturele carnaval van Valparaiso -het plekje waar we waren. Een groot plein, een groter podium en een gigantische hoeveelheid mensen. Waar ik met kop en schouders bovenuit stak, heerlijk gevoel dat je eens niet op je tenen hoeft te staan om de mensen op het podium te zien. En wát voor mensen: een aantal Bekende Chilenen zongen gedichten, een populaire band werd daarna met gejuig en gegil ontvangen, maar wat alles werd voorafgegaan aan, jaja. de president van Chile, die ons allemaal een gelukkig festival toewenste. Wat een belevenis, ik zie Balkenende Pinkpop nog niet openen, niet zonder weggefloten te worden. Maar hier werd zij -Chile heeft een vrouwelijke president- warm door het publiek onthaald.
Een aantal dagen later reisde ik door, naar La Serena, op een derde in het noorden van Chile, langs de kust, waar ik neerstreek voor Oud&Nieuw. Na een busreis van 12 uur was ik blij dat er nog net één bed in het hostal was, maar ik had het vooruitzicht de nacht daarop in de yoga-zaal door te brengen. Vreemd genoeg zat ik een uur na aankomst alwéér in een bus, maar nu kleiner en vol met toeristen. Bestemming: een toeristen-sterren-observatorium! -wat een woord...- We kwamen aan op het moment dat de zon de heuvels nog net geel-rood kleurde, daarna mochten we snel naar boven, door de telescoop naar de eerste sterren turen. Veel ´wow!´ en ´damn, that´s beautiful!´ volgden, terecht, want wat we zagen aan sterren door de telescoop was niet van alledag. We kregen een presentatie over het ontstaan van sterren en sterrenstelsels, en toen mochten we weer naar buiten, waar wat kleinere telescopen volgden. Het moment dat we de deur uitstapten kregen we allemaal een schok: zo donker, met een sterrenhemel zo helder, zo vol sterren , dat we nog nooit gezien hadden. Hier leende de Atacama-woestijn zich uitermate goed voor; sterrenkijken. Grote groepen astronomen zijn hier neergestreken met grote telescopen, om nacht in, nacht uit naar de hemel te turen. Wij deden het voor één nacht, liggend op onze ruggen of voorovergebogen over een telescoop. We zwaaiden naar Mars, zagen nog zonder de telescoop twee galaxies en zagen door de telescoop een Nebula -de geboortekamer van sterren- Dat we laat thuis waren en de volgende ochtend vroeg op moesten deerde ons niet; we genoten!
De volgende ochtend wéér in de bus, nu om een stuk noord te rijden om vanaf daar naar een eiland te varen. We zaten nog maar net in het wiebelige, kleine open bootje toen er dolfijnen verschenen, allemaal rondom de boot. Het eiland zelf stond, vol met vogelpoep. Daartussen zaten natuurlijk de vogels, mooie zwarte beesten met knal rode poten, maar ook zeeleeuwen en pinguïns! De zee was ruig, maar wij zwaaiden, met handen en foto-camera´s, en de beesten zwaaiden terug, met flippers en snavels. Geweldig!
De 31ste verhuisde ik écht naar de yoga-zaal -ik had een dag respijt gehad-, maar dat betekende vooral een enorme zaal voor mij alleen. Na maanden van kleine, gedeelde kamers ook wel weer eens aangenaam. We sloegen drank in, schoven rond 8en aan bij een zo veel als je kon eten barbaque van het hostal en liepen rond elfen -tonnetje rond door al het eten- richting strand, in één grote stoet Chilenen, die het hele strand vulden. Iets voor twaalven ging de straatverlichting uit en plotseling was er vuurwerk, overal om ons heen. Wij, een groep reizigers van zo´n 10 man, keken elkaar raar aan: geen aftelling, geen kussen, geen ´prospero nuevo ano?´ Rare jongens, die Chilenen. Dus telden we iets na 12en af, vielen elkaar in de armen, wensten elkaar een happy new year en zegen tevreden in het zand neer, genietend van het vuurwerk en de meegebrachte champagne -en alle mogelijke alcoholische variaties op dat thema-. Op een gegeven moment waren met weinigen over: een stel uit Zwitserland, een Duitser en ik. En je weet hoe dat gaat: sommige landen hebben tradities die in ere moeten worden gehouden, of zelfs aan andere culturen moeten worden geleerd, dus loop je op een gegeven moment naar de kustlijn, ontdoe je jezelf van zoveel mogelijk kleren en loop je de zee in: nieuwjaarsduik in Chile! Heerlijk warm water? Vergeet dat maar; een golfstroom rechtstreeks van de zuidpool ontdeed ons van alle andere zwemambities, en voor we het wisten stonden we bibberend maar heel tevreden met onszelf weer op het strand.

De eerste dagen van 2008 werden gekenmerkt door 2 nachten slapend in een bus en 12 uur met volle bepakking in een niet erg enerverend kustplekje, Antofagasta, met een zwerfster die me handig geld probeerde af te troggelen, een dronkaard die zijn aandacht niet van mij af kon wenden en tegen me bleef schreeuwen -van 3 meter afstand- en een haven vol met zeeleeuwen en een zeeschildpad, die nieuwsgierig zijn kopje boven het vervuilde water ophief. Dit werd gevolgd door een nacht in Iquique, een plekje 5 uur vanaf de noordelijke grens met Perú, bekend en beroemd om geweldige parapente mogelijkheden. Dus vond ik me, na 2 nachten slechte slaap, op een gegeven moment hangend onder een enorme vlieger en een geëmigreerde Duitser boven de kust van Chile: wat een geweldige ervaring! Parapente houdt feitelijk in dat je met een enorme vlieger achter van een berg af rent, waarbij op het moment supreme de vlieger zich boven je moet gaan bevinden. En dan vlieg je plotseling, tot de wolken zo hoog! Het enige wat je hoort is de wind die giert langs de vele lijntjes en langs de vlieger zelf, een hoogtemeter die maar blijft piepen ten teken dat je omhoog gaat en, als je geluk hebt, de golven ver onder je. En in mijn geval deed ik een tandemvlucht, wat inhoudt dat een volleerd parapentepiloot je voor zo´n 50 minuten in de lucht kan houden, totdat je maag begint tegen te werken. Want net zoals roofvogels die in thermiek omhoog zweven, blijf je met een parapente maar rondjes maken. Dat geeft weliswaar een afwisselend beeld, maar je maag -of de mijne in ieder geval- zal vroeg of laat protesteren. Maar wat is super om te doen, een ultieme vrijheid en een perspectief wat je niet snel nogmaals zult hebben!

Nog twee reisdagen volgden -waaronder één in de meest luxe bus die je je voor kan stellen, met 3 stoelen in plaats van 4 op een rij, breed en zacht-, want Chile is enorm en Perú is ook niet klein. Maar uiteindelijk kwam ik dan zonder noemenswaardige problemen waar ik wilde wezen: Arequipa, Perú. Een oude, koloniale stad, met mooie, oude gebouwen. Vol met de kleine, goedkope, gele taxi´s waar ik zo aan gehecht was, kleine winkeltjes en marktjes en mensen die je van alles op straat willen verkopen. Gewoon, Perú, dus. En los van alle culturele dingen die je hier volop vindt -de al genoemde koloniale gebouwen, oude kloosters nog steeds bewoond maar toegankelijk, allerlei handwerk van llama-wol-, kent dit land een uitgebreide indrukwekkende natuur, waar ik eerder al uitgebreid over het uitgewijd. Arequipa is vooral bekend van de Colca-canyon, de één na diepste ter wereld. De diepste ligt iets verderop en is dus, zo vertelt een iedere Peruaan met trots, overduidelijk niet de Grand canyon in de VS -een geul, vergeleken met deze canyon, zo moet ik geloven.
Er wonen mensen in en rond deze canyon. Er lopen paden tussen de woonplaatsen van deze mensen. Waar deze mensen met hun ezels kunnen lopen, kunnen wij dat ook, áls ezels. Want ezels waren we: twee Canadezen, een Spaanse, een Australiër en ik. Allemaal, voor het gemak, Steve en Steva. We zouden met zijn 5en wel even in en rond de canyon lopen, wij hoefden geen toer te kopen. Maar in de 6 uur durende busreis ernaartoe kwamen we een gids tegen, die al met twee mensen onderweg was naar de canyon en ons uitnodigde mee te komen, gratis maar wel voor een fooi. Daardoor voor eigen belang, dachten we, maar dat bleek anders uit te vallen; hij had alles net iets beter door dan wij. Het was een uitstekende keuze om ons bij hem aan te sluiten, want deze gids wist waar de konden eten, waar we konden slapen en, meest belangrijk, hij wist de weg.
Uiteindelijk liepen we met zijn 8en, inclusief gids, rond 4 uur het kleine plekje uit. Tassen gehuld in goedkoop plastic, mensen gehuld in regenjassen. Want na 8 stappen begon het al te regenen en dat zou niet ophouden voordat het donker was. En wij kwamen precies 5 minuten voordat het écht helemaal pikdonker was zeiknat aan bij een ´lodge´, waar we konden eten en slapen en drogen -precies was we nodig hadden. De afdaling die we toen achter de rug hadden was aangenaam pittig, omvatte een afdaling van 1100 meter over steile rotspaden langs loodrechte wanden en was, zelfs ondanks de regen, ongelovelijk mooi. Een diepe canyon, loodrechte wanden met minimale begroeing -op een aantal eenzame cacti na- en een ruige rivier die dit alles doorsneed. De rotsen in geel, rood en grijzig, de zon die ver weg nog door de wolken probeerde te branden en hiermee een aardig contrast opleverde met de witte, grijze en zwarte wolken. En uiteindelijk, onderaan langs de rivier, stukken groen met bomen en grasland, want ook onderin de canyon woonden mensen.
De accomodatie, hoe basic ook, kwam als geroepen. We trokken droge kleren aan -voor zover aanwezig, want het plastic had de regen niet echt uit onze rugzakken gehouden-, aten en gingen slapen. Om de volgende ochtend vroeg wakker te worden, naar buiten te lopen en met de ogen te knipperen door de stralende zon, die ons voor de volgende 3 uur zou begeleiden over ons pad. De groep was een beetje gehavend: iemand met een pijnlijke knie en iemand met een stel darmen die niet deden wat ze moesten doen, maar we hielden vol. Over de vlakke stukken langs de rivier, over de plank óver de river, omhoog boven de rivier, vlak langs de rivier en omlaag nara de rivier. Daar: een brug, bewegend in de wind en onze voetstappen. Maar ook een ´oase´, met palmbomen, stukken gras en -jaja- zwembaden; rare jongens, die Perúanen! Maar het was een goede plek om bij te komen, te lunchen, onze voeten in het zwembad te hangen. Gesterkt door dit alles gingen we vol optimistisch weer op pad. Dat optimisme spoelde snel weg in de regen, die ons weer overviel. Een klim van 1100 in de regen volgde; het leek op de dag daarvoor, maar nu gingen we omhoog. Door regen, wind en mist, want de wolken hingen lager dan het hoogste punt van de canyon Met een gestaag tempo bereikten de eerste vier Steve´s, wij, de bovenkant van de canyon, liepen we door maisvelden en over muurtjes, door achtertuinen en achtersteegjes. Uiteindelijk kwamen we aan bij het kleine restaurantje onder de kerk, twee seconden later dan de zieke Steve met zijn opstandige darmen, die een muilezel had genomen. We waren koud en nat, maar konden ons verkleden in kleren die dit keer wél droog waren gebleven -ja, we leerden snel van onze fouten van de vorige dag. De wit besneeuwde toppen in de verte, soms verborgen achter laaghangende bewolking, soms volop zichtbaar in het late middaglicht, verwarmden ons voor even. Maar de echte warmte volgde pas nadat een aantal van ons een mooie, wollen trui had gekocht en na een goede maaltijd, maar toen konden we ook intens gelukkig ons opvouwen in de te kleine bus, vol met Peruanen die dezelfde kant op wouden, in de wetenschap dat we vroeg in de ochtend aan zouden komen en dat er 5 bedden voor ons gereserveerd waren in het hostal.
We kwamen vroeg en gebroken aan, maar de 5 bedden in het hostal waren er niet. Ze zouden er wel komen, als we een halfuurtje zouden wachten. Dat halfuurtje werd een uurtje, doorgebracht op een sofa, in een staat van half-slaap. Het was pas vanochtend, the day after, dat we voldaan wakker werden. We hadden het best wel een beetje zwaar gehad -sommigen wel stukken zwaarder dan anderen- maar we hadden het, wellicht dankzij een zeer goede en behulpvaardige gids, goed overleeft. Dat we maar één condor hadden gezien, de vogel waar de canyon eigenlijk bekend om staat, deerde ons niet echt. Geweldige tocht!

Over precies een maand van nu sta ik weer op Nederlandse bodem -twee weken later dan oorspronkelijk gepland. In die tijd wil ik het land letterlijk van Zuid-West naar Noord-Oost doorkruizen, per bus, vliegtuig en boot. Volgende stop? Iquitos, in het midden van de Amazone!