Tweede helft rondje Ecuador

Je hoort ze wel; de verhalen over de inefficiëntie van Zuid-Amerika. Je ziet ook dat het waar is; het wordt pas echt leuk als jouw zelf het een en ander overkomt. Wat te denken van mijn plan -let op mijn woorden hier: plan- zondag naar Buenos Aires te vliegen, vanuit Quito. Een paar weken geleden ticket gekocht, allemaal met veel moeite zo goedkoop mogelijk, en vandaag bekeek ik de vluchtgegevens online nog eens even. Het is een vlucht met een tussenstop in Lima, en de bedoeling was dat ik ´s ochtends vroeg naar Lima zou vliegen, en aan het einde van de ochtend van Lima naar Buenos Aires. Nu blijkt dat de eerste vlucht is komen te vervallen; so far so good, ze hebben me voor een andere vlucht geboekt: een avondvlucht. Dus in heb zondag een avondvlucht van Quito naar Lima en een late ochtendvlucht die zondag van Lima naar Buenos Aires. Ergens onmogelijk...
Nu ben ik dus aan het duimen voor een verandering van die ochtendvlucht van Lima naar BA; ik heb mijn liefste gezicht op gezet en wacht nu op een antwoord...

Ik ben dus weer terug in Quito; home sweet home. Althans, min of meer bekend terrein. Veel gedaan in de afgelopen weken, tussen mijn laatste post vanuit Cuenca en nu. Een update.

In Cuenca en omgeving heb ik een dag of 6 doorgebracht. De eerste dag de stad onveilig gemaakt; de dag daarna doorgebracht met een lokale familie die ons -mijn Duitse reisgenoot en mij- kennis bijbrachten van de lokale medicinale planten, waarna we vervolgens lunch hadden letterlijk uitgespreid over een kleed op een heilige plek in hun bos; de zondag die volgde een aantal markten in de buurt afgestruind, met vele verse vruchten en dus lekkere vruchtensappen.. er is genoeg te doen in Cuenca. Het mooie is: je reist alleen maar nooit alleen. Alhoewel ik me realiseer dat dat een ongelooflijk cliché is, het is wel waar. Zo reisde mijn Duitse maandagochtend vroeg verder en keek ik uit naar een paar dagen alleen in een grote stad; binnen twee uur kwam ik al weer min of meer bekenden tegen waarmee ik de rest van de paar dagen doorbracht. Dat was op dinsdag in het geweldige Parque National de Cajas, waar we -Jenny, uit the UK en James uit Ierland- een daghike deden. Goed op hoogte, ongeveer 4000 meter, was dat adembenemend; soms omdat we steil omhoog gingen, soms omdat we daarna uitkwamen op een plateau met een ontzettend mooi uitzicht: kleine, blauwe meertjes, verzameling bomen aan de kant die in elke de ons bekende sprookjes niet zouden misstaan, kniehoog gras waar we doorheen liepen -er was weliswaar een pad, maar niet waar wij liepen- en bergen voor zover het oog strekte. Het mag ondertussen bekend zijn: dat is de omgeving waarin ik mij het meest om mijn gemak voel...

De woensdag daarna met Jenny de bus genomen naar Guayaquil en door naar Montañita. De eerste echt mooie dag die we hadden, en die brachten we door in de bus. Niet zo´n lekkere tocht, omdat de bus, zodra deze even stilstond -en dat was vaak- direct veranderde in een sauna, zonder de verkwikkende douche die je daarna neemt. Veilig en wel, met alleen een geringe hoeveelheid vochtverlies, kwamen we Montañita aan. Daar begonnen we aan één van de twee dingen die je in Montañita doet: het vochtverlies weer bijwerken. Het andere is overigens golfsurfen. Daar we met drie Engelsen -Jenny en ik waren een Engels paar tijdens de busreis tegengekomen; Dave en Miranda- waren, vloeiden de Cupa Libra´s vrolijk om de verloren vloeistof weer op peil te krijgen. Daar Cupa Libra een combinatie is van rum en coca cola, deden we volgende dag niet veel meer dan in bed of hangmat -beide volop aanwezig- hangen. De ochtend daarna moest het er echter toch van komen. Nog voor het ontbijt namen we een verkwikkende duik in de zee, waarop Dave de wijze woorden sprak: dude, we need a board man! Ik kan me voorstellen dat met exact die woorden een hele cultuur in gang is gezet...
Dus, na het ontbijt liepen Dave en ik beide met een surfboard onder de arm richting strand, waarna we in de uren die volgden vanalles deden: met de armen peddelend liggend op het board, lopend naast het board, heel hard peddelend met de golven mee... van alles probeerden we, maar echt surfen kun je het niet noemen. It was good fun though!

Nu kan Montañita overal zijn, en niet speciaal in Ecuador, zo toeristisch is dat. Goed voor een paar dagen, maar hierna was ik blij dat ik naar een ander plekje kon gaan: Puerto Lopez was een verademing, aldus. Hier heb ik mijn laatste paar dagen doorgebracht voordat ik terugkeerde naar Quito; afgelopen week, zeg maar. Er is veel te doen: fietsen, kayaken, boottochten en, best of all, in hangmatten liggen. We kwamen op een zaterdagmiddag aan, we zijnde Dave en Miranda en ik, in de hoop een tour naar Isla del Plate te organiseren voor de volgende dag; dit eiland wordt omschreven als de mini-galapagos, zijnde dat je hier ook gigantisch dicht bij de dieren kan komen, alleen kun je lang niet alle dieren zien. Een must-go voor als je de Galapagos overslaat, zoals in mijn geval. Die zaterdag hadden we binnen no-time 8 mensen in het hostal bij elkaar voor deze tour, waaronder iemand die erg goed in Spaans én onderhandelen was, dus voor een vriendenprijsje stonden we volgende ochtend met onze blote voeten in de zee te waden naar onze boot. De zee was ruig, het ontbijt bleef daardoor niet voor iedereen waar het behoorde, en een beetje dizzy bereikten we het eiland -alhoewel de motor een 5 minuten voor aankomst afsloeg en we de daarop volgende 15 minuten motorloos ronddreven, terwijl de crew probeerde alles weer te herstellen; wellicht was het onderhandelen en de lage prijs toch niet zo´n goed idee, dacht ik op dat moment. Op het eiland zelf stond de zon als een koperen ploert aan de hemel, maar zelfs badend in het zweet was het de moeite waard. De blue footed boobies -vogels met blauwe voeten- hadden jongen, maar dat belemmerde ons er niet van om langs hen te lopen zonder ze op te schrikken. Vele foto´s gemaakt -ja, ik zal proberen tenminste een aantal online te plaatsen- en ontzettend genoten. De snorkeltoer daarna was ook geweldig; een uur lang op vissen gejaagd; supermooi gekleurde, enorm groot soms ook; ontzettend mooi om te zien. De boottocht terug was beter dan heen, maar we waren al blij dat we veilig en wel weer op het vaste land stonden. ´s Avonds voor het eerst sinds maanden weer eens zelf gekookt, in plaats van uit eten te gaan. Goedkope maar vullende maaltijd van gefrituurde banaan en een enorme salade van verse groenten en vruchten.
De dag daarna fietsen gehuurd en naar een verlaten strand gefietst, wat verweg gestopt lag in een deel Nationaal Park. Het nationaal park rond Puerto Lopez is het laatste stuk dry tropical coastal forest, met volop bomen en cactussen, zij het dat de bomen op dit moment geen bladeren hebben en er daardoor ontzettend doods uitziet. Dit geeft echter wel hele bijzondere vergezichten, zeker met eens in de zoveel tijd een boom mét bladeren, voor de afwisseling. Het strand was geweldig: verlaten, behalve voor ons 4en, met lekker water om in te zwemmen en een azuurblauwe zee die zich voor ons uitstrekte.
´s Avonds het ons gemakkelijk gemaakt met rum en drankspelletjes tot de ochtend, en de dinsdag die volgde waren we niet veel waard -al waren sommigen van ons gezelschap zo slim om dezelfde boottocht naar Isla del Plata te maken; ik heb maar niet gevraagd hoe ze dat hebben overleefd. In ieder geval kregen ze een geweldig plan ergens onderweg, en de avond resulteerde aldus in een feestmaal voor $4; er waren vele mensen in het hostal en we trokken allemaal wel met elkaar op, en met zijn allen hielden we één grote barbeque, onder leiding van een Aussie, die, zoals hij het zelf zei, zich als rasechte Australiër thuisvoelde achter een bbq. Het feestmaal was geweldig: vis vers van de markt -yep, ik ben hier begonnen met vis eten; overwinning op mezelf-, kip en een geweldig grote salade, en genoeg bier to last the night.
De woensdag na een uitgebreid ontbijt eerst maar´s een verkwikkende duik in de zee genomen, en ergens halverwege de middag 2 kayaks gehuurd en gedrieën een tocht gemaakt. Snorkelspul achterin, en maar op weg. Een uur kanoën van Puerto Lopez was een verlaten strand waar je eigenlijk niet echt kon of mocht komen, maar niemand controleerde 2 kayaks, dus dat was onze bestemming. Tegen de stroom in, met een al langzaam zakkende zon recht van voren, die de hoge rotskust kleurde met een goudgele gloed. De hoge golfslag, deze zakkende zon en twee kayaks peddelend naar een halfomsloten strand: zo is het leven soms bedoeld. De weliswaar hevige branding zette ons op het strand, waarna we onze flippers aantrokken, de snorkelmaskers opdeden en het water weer inliepen. Ondanks de sterke stroming, het gebrekkige zicht en voor mij een lekkend masker was dit snorkelen het echt wel weer waard. Grote scholen vissen in allerlei kleuren begroeten ons vriendelijk -waarna ze zich snel uit de voeten maakten, overigens. Rob en Julian, mijn snorkelpartners voor die dag, probeerden het later nog op een andere plek; ik pakte een kayak en deed wat me in Montañita met een board niet lukte: golfsurfen. Ditmaal echter met een aantal meter hoge golven, met het strand verweg en de hoge rotsen dichtbij, dus het was een ongelovelijke adrenalinekick. Veilig en ongeschonden weer teruggekomen, nadat we de zon in de zee hadden zien zakken. Life is good.

De 12 uur durende bustocht van Puerto Lopez naar Quito was lang en oninteressant, maar noodzakelijk. Gisteravond laat hier dus weer aangekomen, vandaag niet zoveel gedaan, behalve me druk gemaakt over mijn vliegtickets en gelunchd met twee meiden die ik eerder onderweg eens was tegengekomen, en met wie ik morgen naar een lokale markt ga voor het inslaan voor allerlei soorten crafts; ik ga vooral voor een hangmat en een aantal lekker warme poncho´s... En vanaf zondag of maandag ergens zit ik dus in Buenos Aires! Weer eens heel wat anders...