Ecuador!

Met een welhaast orgastisch genot storte ik me op mijn benen. De tientallen muggenbulten hadden de eerste anderhalve dag niet gejeukt, maar hielden me nu, tezamen met het druppelend toilet en de continue stroom vrachtwagens door de straat, heel erg wakker. Ik hield het niet meer en begon te krabben. Een verlichtend gevoel voor korte duur: twee seconden zonder jeuk en dan begon het weer. Later hield ik mijn handen vast, om maar niet te krabben. Maar we voeten deden wat mijn handen niet deden: krabben! Mijn bed uitgestapt op zoek naar iets van pijnstilling; mijn medische kennis was door het late uur en de hoge irritatie onbereikbaar en ik vond dat een paracetamol moest helpen. De gedachte kwam op om de rest van mijn medicijnvoorraad ook maar in te nemen, maar een vooruitblikkend visioen van paarse olifantjes weerhield me. Zeker toen er in dat visioen ook roze-geel gestipte olifantjes voor gingen komen. Die begonnen te vechten met de paarse olifantjes. Nee, dat was geen wijze keuze. De paracetamol begon daarna gelukkig zijn werk te doen: ik viel in een onrustige, min of meer pijnvrije en korte slaap.
- Macas, Oriente, Ecuador. Dat is: plekje in the middle of nowhere, Jungle, Ecuador.

Na vier weken besteed te hebben op het noordelijk halfrond, was het tijd om de evenaar weer over te steken, naar een land waar je geen keuzes hoeft te maken op welk halfrond je wilt zijn: Ecuador! En, omdat ik niet helemaal een keuze kon maken, heb ik een geweldige middag besteed aan het constant oversteken van de evenaar: yep, dat is nog eens een vakantie!

Mijn laatste dagen in Panama waren vooral gevuld met gedag zeggen van allerlei mensen: medisch studenten die ik had ontmoet: mijn gastfamilie, Susana, een Panamese die ik ontmoet had en die zo lief was geweest mij rond te leiden.. maar uiteindelijk stond ik dan toch op Panama International Airport mijn laatste US dollars uit te geven. Want, je gaat naar een nieuw land en die gebruiken ander geldm, dus je mag op het vliegveld je ´oude´ geld uitgeven aan chocolade. Dus stond ik een paar uur later in Ecuador met 1 US dollar en een niet werkende pinmachines, die mij -jawel- van nieuwe dollars had moeten voorzien. Gelukkig werd ik aangenaam verrast door de vriendelijkheid van Ecuadorianen, toen ik op zoek ging naar een andere ATM. Wat ik zocht, vroeg een vrouw. Geld. Kon ik geen taxi nemen om mij naar een bank te laten brengen? Nee, want ik had in de eerste plaats geen geld voor een taxi.
Tot zover mijn reputatie als doorgewinterde wereldreiziger.
Nu was de man van deze vrouw taxi chauffeur, en zij wilden mij wel naar een bank brengen. Vijf minuten later stopte er een enorme 8-persoons bus voor het vliegveld: mijn taxi. Het moment dat we stopten bij de bank was nog wat moeilijk: neem je je grote, zware rugzak mee of laat je het liggen, met het gevaar dat de taxi wegrijdt. Nu stapte de vrouw ook uit, dus de deal was snel gemaakt: als de man zou wegrijden met mijn rugzak, had ik zijn vrouw altijd nog. Gelukkig voor mij hechtte de man meer waarde aan zijn vrouw dan aan mijn rugzak en stapte ik met een gevulde beurs weer in, waarna ik netjes met al mijn bagaga -en zonder deze vrouw- bij het hostel werd afgezet.

Ik heb een dag of 4 in Quito doorgebracht: oude bekenden -die voorgaande jaren als uitwisselingsstudent naar Groningen waren gekomen- opgezocht, oude goede vrienden uit Groningen -Maarten- opgezocht, in de stad rondgewandeld, in de omgeving gehiked naar een vulkaan in de mist en natuurlijk naar het midden van de wereld gegaan: de evenaar! Deze meerdere keren overgestoken die middag -heen en weer rennend; je wilt natuurlijk kunnen zeggen dat je heel vaak op het andere halfrond bent geweest- en op donderdag het hostel en Quito achter me gelaten; de binnenlanden in!

Na twee dagen, zo´n 3 bussen vol met locals en een lift in een pick-up truck kwam ik met twee Engelse meiden die ik onderweg ergens was tegengekomen, aan op onze plaats van bestemming: Chugcilán, midden in de bergen. De laatste bus uit was makkelijker dan diezelfde bus in, overigens: we hoefden nu níet over een tros bananen, een doos kuikens en nog wat andere zaken te klimmen, terwijl de bus al over de hobbelende weg reed en wij onze rugzakken over al deze zaken moesten krijgen, om vervolgens achterin plaats te nemen, ingesloten door een rugzak en het reservewiel. Uitstappen nu was gewoon je uit de bus laten vallen. Ook een manier.
In Chugchilán werden we in een klein maar mooi hostel opgewacht door een Nieuw Zeelander die de twee Engelsen eerder al hadden ontmoet. Het hostel was geweldig: de kachel brandde, de hangmatten hingen buiten en de bedden waren goed. Hier twee nachten doorgebracht. Eén dag een hike van een aantal uur gemaakt in de omgeving, waar we in het begin prima van genoten, maar uiteindelijk liepen we eerst in de mist over kleine koeienpaadjes, en later in de regen over de grote weg. Als 6 verzopen katten kwamen we uiteindelijk terug, en we waren blij met de houtkachel en de heerlijke warme douche.
De volgende dag stonden we vroeg onze min of meer droge kleren in te pakken. Het weer was mooi en dat hadden we nodig, want we wachtten op de melktruck om ons mee te nemen. Die kwam, uiteindelijk: een pick-up truck met een groot vat vol melk, waaruit ze zowel melk verkochten als melk kochten aan en van boeren langs de weg. Daarnaast deed het dienst als een busservice voor de lokale mensen. En voor ons, dus. Met onze tassen was het al behoorlijk vol, maar er kunnen altijd meer mensen in, dus uiteindelijk hobbelden we met zo´n 1-20 mensen achterin de melktruck naar beneden. Wij, 4 westerlingen -wel, Gringo´s- waren natuurlijk een behoorlijke attractie. Het duurde dan ook niet lang of we kregen de gebruikelijke vragen van Zuid-Amerikanen: waar kom je vandaan, hoeveel heb je betaald voor je ticket en wat is het minimumloon in je land. Vervolgens stonden we nog zo´n uur lang Engels te leren aan een aantal mensen in de truck: één man wees naar zaken, noemde de Spaanse naam en wij noemden vervolgend de Engelse of Nederlandse naam. Vooral het woord ¨cow¨ vonden ze erg interessant en lokte de gehele tijd één grote lachbui uit van alle mensen in de truck. Het was een gezellige morgen.
Drie bussen en een taxi later, en zonder de Nieuw Zeelander, kwamen we aan in Baños, een plekje tegen de Jungle aan. Hier hadden we gezelschap van een oude dame, van verre al duidelijk en sinds een aantal jaren een kettingsmoker van jewelste: ¨little hell¨, een vulkaan die hoog boven het plekje Baños uittorent.

In Baños kun je leuke dingen doen. Zoals: fietsen huren voor een dag en de weg naar beneden volgen, langs prachtige watervallen en een veranderend landschap: van een beetje groen naar het begin van de jungle: bomen voor zover het oog strekt. Ik deed dit met de twee Engelsen die ik ontmoet had de dagen daarvoor, en een Duitse die zich bij ons aangesloten had. Een goed gezelschap om ons op mountainbikes naar beneden te storten. De dag bracht ons langs een plek ver weg van alles waar je je terug kon trekken om je op Yoga te storten, maar waar wij en goeie lunch genoten -en, zoals later bleek, ook zelfs de lunch bleken te zijn van een grote groep muskieto´s die me een paar dagen later een slapeloze nacht zouden bezorgen-. Vervolgens bracht de dagons tot een uitkijkplek over het begin van hetAmazon-bassin; met een kronkelende rivier en groene beboomde heuvels tot zover het oog strekte. De dag eindigde onder een afdak, schuilend voor de regen, wachtend op de bus. Of eigenlijk eindigde het daarna, toen we een lift kregen van een truck waar we onze fietsen achterin -bij een grote groep locals- konden zetten en zelf voorin mochten plaatsnemen, waar de regen níet kwam. Het was een mooie dag.

De dag daarna heb ik de Engelsen gedag gezegd en ben ik met de Duitse verder gereisd, met het plan om de jungle in te gaan. Een twee busritten later door de uitlopers van de jungle kwamen we aan in een ongelovelijk deprimerend plekje -Macas-, waarvandaan we -zo dachten we- jungletrips konden regelen. Dat viel heel erg tegen; gebrek aan duidelijkheid en behulpzaamheid gaf ons twee keuzes: het toch, ondanks slechte voorgevoelens, proberen, of verder gaan. De keuze was snel gemaakt: de volgende dag zouden we verder gaan naar Cuenca; de derde stad van Ecuador en bekend om zijn oude koloniale bouwstijl. En inderdaad, na een 10 uur durende rit, langs 3 roadblocks omdat de Ecuadorianen die het wegonderhoud deden besloten hadden grote rotsblokken en ander puin op de weg te gooien, en langs steile afgronden waar geen ruimte is voor tegenliggers, maar warempel, we kwamen er verdomde veel tegen, kwamen we in Cuenca aan. Gister. Veilig en wel.

Cuenca is een supermooie stad; inderdaad vol met oude, koloniale gebouwen die behoorlijk goed zijn onderhouden. Vriendelijke uitstraling, aangename mensen: ik kan het hier wel een weekje volhouden. En aangezien er ook genoeg te doen is hier -in de stad of omgeving- gaat dat wel lukken ook. Daarna is het plan om alleen verder te gaan naar de kust en daar te doen wat ik in Panama te weinig heb gedaan: in een hangmat liggen. En vervolgens te leren golfsurfen. Om dan nog naar een nationaal park te gaan, waar ik de ´poor mens Galapagos´ kan gaan bezoeken. Niet de echte Galapagos eilanden dus -I´m a poor man-, maar een gebied wat even indrukwekkend moet zijn. Wel, laten we het hopen.