Trip to Puno

Perú kent voor mij twee magische klanken: Machu Picchu en Lago Titicaca. Op Machu Picchu kom ik nog terug; zal daar over twee weken in een 4 daagse trek naartoe lopen. Lago Titicaca echter ben ik afgelopen weekend heen geweest.

Lago Titicaca, Titicaca-meer, is één van de grootste en hoogstliggende meren wellicht wel in de wereld, in ieder geval van Zuid-Amerika. Opgegroeid met prachtige verhalen, foto´s en afbeeldingen hiervan, en aangetrokken door de voor mij magische naam, kon ik natuurlijk niet in Peru verblijven zonder een bezoek hieraan. Gelukkig had ik twee schoolgenoten die hier precies hetzelfde over dachten en voordat ik het wist, zat ik met hen vrijdagavond in de nachtbus naar Puno, een stadje aan het meer. We zouden vertrekken om 22.00 uur, de nacht doorrijden en om 5 uur in de ochtend aankomen. Bepakt, bezakt, goed ingepakt -KOUD! ´s nachts- en met vol goede moed stapten we de bus in, op zoek naar plaatsen 53, 54 en 55. Dat de stoelnummers maar tot 50 gingen, deerde ons op dat moment niet. De Peruanen op wiens plek we bleken te zitten dachten hier echter anders over, en dus stonden we 5 minuten later -na ons langs bepakte, bezakte en goed ingepakte Peruanen geperst te hebben- weer buiten de bus. Nieuwe nummers, nieuwe poging; en nu ging het goed. Beter zelfs, we zaten helemaal vooraan! Of, eerlijk is eerlijk, ik zat helemaal vooraan en zij, mijn reisgenoten, zaten achter mij. Het betekende in ieder geval genoeg beenruimte en het beloofde dankzij de slaapstoelen alsnog een aardige nachtrust te worden. Dus: ik sloot mijn ogen. Deed mijn ogen 5 minuten later weer open toen ik merkte dat er een klein jongetje naast me kwam staan. Groette hem. Deed mijn ogen weer dicht. Schrok overeind, toen het jongetje -voor de gehele bus- begon te zingen. Vals. Met een hoge, overslaande stem. In mijn oor. Aangemoedigd door een enthousiast -ahum- publiek, ging dat enige tijd door. Gelukkig komt aan alle goeds een einde. Zo ook aan dit. Deed mijn ogen weer dicht. Deed mijn ogen 10 minuten later weer open: het jongetje weer. Nu niet zingend, nee, stampend. Ik keek hem boos aan. Hij hield op. Deed mijn ogen weer dicht. Deed mijn ogen weer open: een vrouw. Slaand op het plastic en het raam. Ik vroeg haar wat ze deed. ¨Iets¨, begreep ik in mijn gebrekkig Spaans. Toen bleek het om het jongetje te gaan; hij moest de bus nog uit, wou niet met ons mee naar Puno, maar alleen maar een beetje geld verdienen door vals in mijn oor te zingen. Uiteindelijk stopte de bus, stapte het jongetje in the middle of nowhere uit, kreeg een lift terug van een vrachtwagen en reden wij verder. Heb goed geslapen, verder.
De volgende ochtend, in het donker, aangekomen in Puno. Slaapdronken bus uit, busstation in, op zoek naar degene die ons op zou picken en naar te stad zou brengen. Niemand. Rondgevraagd: we moesten ons geen zorgen maken, ´hij´ zou vast zo wel komen. We moesten maar even in het cafetaria gaan zitten. Koffie gedronken. Ontbeten met twee Zwitsers uit de bus, die op doorreis naar Bolivia waren. Heb hun Peruaanse SIM-kaart gekregen, wie weet nog handig. Nog een kop koffie en uiteindelijk, om 6 uur, iemand om ons op te halen. Auto in, hostel, tas gedumpt, busje in, haven. En eindelijk, na een aparte nacht: Lago Titicaca!

Het meer is wellicht bekend van de drijvende eilanden, of in ieder geval van de rieten boten. Met een bootje met zo´n 20 anderen was dat dan ook onze eerste stop. De drijvende eilanden zijn volledig van riet en de mensen die daar wonen hebben dan ook een geheel unieke levenswijze. Ze bewegen niet veel -de eilanden zijn klein- en leven erg op zichzelf, was het niet voor de hordes toeristen die er komen. Wij stapten aan ´wal´ van zo´n eiland, kregen wat uitleg over het hoe en wat en keken wat rond. Dat is wat apart, omdat je het gevoel hebt dat je in iemands huiskamer rondloopt. Maar het was wel indrukwekkend om te zien hoe deze mensen leven. Kleine, rieten hutjes, veel verschillende gedominisceerde vogels en dat allemaal op een deinende ondergrond van zo´n 3 meter riet. Natuurlijk ook een kleine rondtocht op zo´n rieten boot gemaakt, ook weer een belevenis!

Onze volgende, en tevens laatste, stop was het eiland Taquille, een goede 2, 2,5 uur varen verderop. Na 20 minuten varen waren we de rietvelden voorbij en werd het meer pas echt meer. Maar nog steeds niet erg groot, daar de baai waar Puno aan ligt bijna geheel in ingesloten. Maar niet erg: zittend op de achterplecht, een bijna strakblauwe lucht... geef mij zon, een boot en water, en je maakt me gelukkig. Ik had een gelukkige twee uur. En hoe verder we het meer opvoeren, hoe groter, mooier, blauwer en indrukwekkender het werd, zeker toen we de ingelosten baai verlieten: groots, mooi en intens blauw!
Het eiland Taquille is een redelijk afgesloten geheel, waar je aan de mutsen van de mannen kunt zien of ze getrouwd (één kleur) of vrijgezel (een kleur in combinatie met wit) zijn, en waar voor de vrouwen een soortgelijk systeem, alleen dan iets minder duidelijk, geldt. Een eiland met hele mooie poortjes, maar vooral een eiland met een ongelovelijk mooi uitzicht over de intens blauwe kleur van het meer. Denk je het beste plaatje in van een mediterane kust. En dan beter. Ja, ik zal proberen wat foto´s te posten, maar de werkelijkheid was beter...
We zijn over het eiland gelopen, hebben ergens geluncht met een erg goeie -en dit is vreemd uit mijn mond/handen- vis en zijn teruggevaren. Het meer ligt hoog, de zon brand fel en in combinatie met water heeft mijn gezicht weer een extra tint rood erbij; maar de weg terug was weer heerlijk: deinend, dommelend, met uitzicht over één van de mooiste en meest magische meren die ik ooit gezien heb! Ik heb wel genoten.

´s Avonds in de stad gegeten, maar snel terug gegaan naar ons hostel. Was stiekem een beetje ziek: liep al dagen met een opkomende verkoudheid en de slechte nachtrust van de vrijdagnacht maakte dat niet beter: koud, keelpijn, hoofdpijn. Vroeg in het hostel terug, een heerlijke warme douche (de eerste écht warme douche die ik hier in 3 weken heb gehad, overigens), bed ingekropen. We hebben alle drie als babies geslapen...
De volgende ochtend weer vroeg op, nu voor de bus terug. We hadden gelukkig een bus overdag. Gelukkig, omdat het uitzicht vanuit de bus geweldig is: over een woeste hoogvlakte, waar nog steeds mensen leven. We waren met een ´luxe´ bus met extra´s: stops, rondleidingen en een lunch onderweg. Gelukkig, want 7-8 uur in de bus zitten is anders lang. Een aangename reis terug, temeer ook omdat de bus niet vol zat. Dus lekker onderuit hangend en zo nu en dan de bus uit -voor o.a. een museumpje, een oude Inca-opgraving, een lunch, een katholiek kerkje gebouwd op een Inca-tempel en een sessie Lama/Alpaca-aaien en -voeren. Dat gecombineerd met het voornoemde geweldige uitzicht, maakte het een erg relaxte busreis terug.

Geweldig goed weekend, dus! Erg blij dat ik dit zo gedaan heb; geloof niet dat je Lago Titicaca met beter weer kan zien (better dan mei mist, he Mem! :))
Heb nog een 2 weken hier, waarvan aan het einde mijn tweede magische plek: Machu Picchu. Tot dan zal mijn Spaans hopelijk nog beter worden, ben vandaag geswitcht naar privé-les, voor een kleine meerprijs. Dat moet wel goed komen! :D