Larestrek

Het was een halve week voorbereiding, maar het was het waard! Afgelopen weekend een trek naar Lares gemaakt, een klein plekje die je op een aantal manieren kunt bereiken: per auto, over hobbelende wegen, of per voet, over nog meer hobbelende wegen. Omdat per auto geen sport is, kozen we voor het tweede. Maar bij gebrek aan Kampeer equipment, was er dus nogal wat voorbereiding. Niet erg, is leuk.

´s ochtends was het ´normale´ leven, afgelopen week: Spaanse les. Maar een aantal lessen waren korter, door al de informatie die we kregen over afgelopen weekend. Want, natuurlijk organiseerde de school deze 3 daagse trek. Sinds maandag waren we bezig met groepjes vormen -voor eten, voor slapen-, ons zorgen maken over de temperatuur ´s avonds -bergen = koud- en eten inslaan. Woensdag met een schoolgenoot naar een grote zwarte markt hier in de stad geweest en warme kleren en gasflesjes ingeslagen. Dus: een ¨the north face¨ fleece trui gekocht. Voor 35 solnes. Dat is $ 12,- En een Hillfiger shirt. Voor 22 solnes. Dat is $ 7,- Beide zijn of nep -in geval van het eerste- of van een vrachtwagen gevallen -mijn vermoeden bij het tweede. Niet dat het er toe doet, het functioneert, en ik ben er dus blij mee. Want: hoe meer kleren, hoe meer warmte. En dat kon ik wel gebruiken. Want Cusco lijkt wel heel exotisch en warm, de waarheid is dat je hier al op 3300 meter zit en dus kampt met hele koude nachten. Het plan voor de trek was om te overnachten op 4500+ meter, waar het ´s avonds nog even zoveel keer zo koud kan zijn.
Maar goed, warme kleren ingeslagen op woensdag, op donderdag met mijn ´groepje´ op voedseljacht gegaan -pasta, muesli-repen en meer van dat soort- en tenten geïnspecteerd en vrijdagochtend stonden we om 5.45 voor het schoolgebouw te wachten op elkaar. Zoals dat hier heet: muy temprano! Om 6 uur was ook diegene die tot 3 uur in een bar had gestaan gearriveerd -en nee, dat was ik niet-, waren de rugzakken, tenten en het eten bovenop het busje gebonden en gingen we op pad. Doorgeslapen in het busje, halverwege in een klein, charmant plaatsje de bus uitgestuurd om op jacht te gaan voor vers brood -denk je in: een kleine, open bakkerij waar brood gebakken wordt in een houtvuur en vergeet vooral de geur erbij niet; en dat alles op een bedje van een nuchtere maag om 7 uur ´s ochtends- en uiteindelijk aangekomen hoger in de bergen. Waar drie mannen en 5 paarden netjes op ons stonden te wachten om het grootste deel van onze bagage mee te nemen. Eigenwijs als ik was ben ik echter zelf voor paard gaan spelen en heb mijn rugzak op mijn eigen rug vast gesnoerd, wat me uiteindelijk een aantal blauwe plekken heeft bespaard omdat ik op mijn rugzak viel en niet op mijn kont.

De tocht zelf was een beetje zwaar -veel gestegen- maar vooral ontzettend mooi. Het is niet te beschrijven hoe ontzettend kaal deze bergen zijn, hoe ze toch ontzettend veel kleur kennen en hoe hier nog mensen wonen. De klassieke beekjes met grasveldjes waar we rustten, één van de paarden met porter vlakbij om als nodig mensen te dragen, lunch op een plateau met uitzicht over de vallei waar we doorheen liepen naar boven, pikzwarte, steile rotswanden aan beide zijden van het pad... Yep, ik heb wel genoten! Het werd langzamerhand wel steeds zwaarder en hoe hoger we kwamen, hoe minder zuurstof er in de lucht zit -en dat begin je rond de 4000 meter toch wel te merken: je moet dieper ademhalen, vaker stoppen om op adem te komen, dat soort dingen. Het laatste stuk is -klassiek- het zwaarst: je ziet de tenten -die al opgezet zijn door de porters- maar je moet nog net een stukje steil omhoog. Maar ook dat lukt. De tenten dicht bijelkaar gegroepeerd, tegen een bosje bomen aan. Uitzicht op hoge pieken, een kabbelend beekje dichtbij. Een groen veldje waar de paarden grazen, een aantal stenen met naar adem snakkende mensen die dachten in Cusco te zijn om Spaans te leren, maar zich plotseling op 4500+ meter bevinden. Waar het snel ontzettend koud en donker wordt.
We begonnen om 4 uur in de middag al met het klaarmaken van het eten: een driegangen menu van soep, pasta-rode-saus en chocoladekoekjes, afgesloten met een kop coca-thee en een slok lokale drank om het houtvuur. Om 6 uur was het donker en hadden we ons eten zo goed als op en brandde het kampvuur bijna. Om 7 uur sliepen de eerste mensen van de in totaal 13 mensen -3 man, 10 vrouw; 5 Peruanen, 4 Duitsers, 2 Nederlanders, 1 Engelsman en 1 Amerikaan- tot 8 uur vertelden de overblijvers elkaar verhalen over de poema´s die voorgaande keren de paarden aanvielen en om de tent slopen en om 9 uur was het vuur uit en lagen ook de laatsten te slapen.

De volgende ochtend weer vroeg opgestaan, ontbeten -met een soort havermout, vulde perfect-, tas ingepakt en weer op pad gegaan. De eerste paar uur waren zwaar, maar weer ontzettend mooi. We moesten een pas van 4900 meter over, wat toch best hoog is, maar ontzettend mooi! Een wereld van rots, stenen en kleine meertjes. En een alles doorsnijdende wind, niet te vergeten. Gerust boven op de pas en toen terug naar de bewoonde wereld. Of, althans, naar beneden. Deze weg was meer van hetzelfde, dus ontzettend genoten! Uiteindelijk geluncht in de vallei die we bereikten, op het voetbalveldje van de lokale lagere school. Waar een stel honden ons met hongerige ogen en kwijlende monden aankeken. Maar met het briljantste van alles: er was verderop in het dorp een huwelijk aan de gang en de gasten -in supermooie felgekleurde kleren- werden in één vrachtwagen gebracht. Een vrachtwagen waar we in Nederland nauwelijks vee in vervoeren. De chauffeur van deze vrachtwagen werd bereid gevonden ons een eindje op weg te helpen. Dus: wij met alle tassen, ingepakt in poncho´s en regenjassen -het regende inderdaad- de laadbak in, de hobbelende weg op. Briljant! Het scheelde ons twee uur op ons uiteindelijke doel, de thermale baden. Tja, waarom lopen als je in de laadbak van een vrachtwagen kan staan? En, daar waren we het met ons allen over eens, hoe eerder we met ons allen in de warme, thermale, medicinale baden konden liggen, hoe beter!

Het laatste stuk wel weer gelopen, maar al snel kwam de geur van zwavel van de baden ons tegemoet. Het hield op met regenen, we bereikten de tenten, gooiden onze spullen naar binnen, kleden ons om en doken het bad in. Om er meteen weer uit te kruipen, daar we levend gekookt werden. Het tweede bad was al iets minder warm en in afwisseling met de koude, kleine waterval of het koude bad, hielden we het vol tot ongeveer zonsondergang. Om daarna met zijn allen te wachten op eten -ja, we werden goed verzorgd- terwijl we flauwe (kaart)spelletjes deden. Het eten was goed, zeker na zo´n lange dag lopen! Na het eten sprongen de dappersten weer het bad in, maar de meerderheid verdween al snel naar de slaapzakken. Of naar een andere tent om chocoladekoekjes te eten, wat ik nog wel een goede tijdsbesteding vond. De allerdappersten sprongen de volgende ochtend alweer het water in, maar ook daar bevond ik me niet tussen. Mijn slaapzak was goed genoeg.

Zondagochtend vroeg weer alles opgepakt, al was het iets later dan de ochtend daarvoor. Ontbeten en naar ons wachtend busje gegaan, voor een ontzettend mooie autotocht terug, over de voorgenoemde hobbelende wegen. In het eerste dorpje waar we doorheen reden koekjes en vers brood gekocht. Zoals gezegd: de weg terug was schitterend! Nog altijd de ruwe, kale onaantastbaar hoge bergen waar wij met ons oude toyotabusje doorheen scheurden. Dusdanig mooi dat je er prima kunt wonen, met één van de beste uitzichten ooit. Echter, er wonen echt mensen. Het is hoog, het is koud, er groeit niets meer dan een paar aardappelen en eten voor de llama´s en schapen. De mensen die er wonen zijn hierdoor dus ontzettend arm. Daar rijd je in je busje, met je tentje en rugzakje bovenop gebonden, voorbij kinderen die niets anders eten dan aardappelen en misschien wat vlees en het vee van de familie hoeden. Hiervoor kochten we de broden en de koekjes en bij elk kind dat we tegenkwamen, stopten we en gaven we wat broodjes en een zakje met koekjes. En toen dat op was mueslirepen en lollies. Wat wellicht het gevoel een beetje tempert, maar de beelden niet weg neemt.
De reis terug was hierdoor dus behoorlijk dubbel: een ongelovelijk mooi, ongelovelijk arm stuk land.


Al met al, uiteindelijk, toch echt wel een geweldig weekend. Veel gezien, ontzettend diepe indrukken opgedaan. Maar het is ook leuk te merken dat mijn Spaans langzaam maar zeker vooruitgaat. De ´principal´ van de school was mee op de tocht en ik zat naast haar op de weg terug. Los van het feit dat het goed is te merken op een school te zitten waarvan de principal de eerste is die zich bekommert om de arme kinderen in de bergen, was het nog even heel goed voor mijn Spaans. Zeker op het moment dat ze me stimuleerde het verhaal van ´Wilhelm Tell¨ -je weet wel, van de man die een appel op het hoofd van zijn zoon moest zien te raken- in het Spaans te vertellen, om me vervolgens te laten uitwijden over de dijken die de Nederlandse kust beschermden. Ik kwam een heel eind...

Zometeen een afsluiting van het weekend met onze wandelgroep: bier (of warme chocolademelk, daar waren we het nog niet over eens) in de stad, en dan vroeg op bed. Want volgende week mijn laatste week Spaans, zo ongeveer mijn laatste week hier in Cusco -slik!- De warme, tropisch zon van Panama wacht op me!