Inca Trail

Dag 2, 1200 hoogtemeters van kamp recht omhoog naar de pas. 16 kilo op mijn rug, een lange rij van mensen naar boven, krom van inspanning. Het ruizen van mijn broek, het suizen van de wind in mijn oren, mijn ademhaling, mijn schoenen knarsend op de stenen. Een Peruaanse fluit vult de vallei, de echo weerklinkt en klimt omhoog, gaat voor me uit en sleept me naar de top.
- Death Womans Pass, 4200 m, Inca Trail, Machu Picchu


Mijn laatste week in Cusco is omgevlogen. Niet veel nieuwe dingen gedaan, vooral nog even heel veel Spaans geleerd. Omdat ik een dag had gemist aan lessen moest ik die 4 uur deze laatste week nog inhalen, dus begon ik dinsdag en woensdag een uur eerder en had ik donderdagmiddag ook nog 2 uur les. Zeker dinsdag en woensdag begon ik het idee van een siësta in de middag erg te waarderen... Eigenlijk draaide de hele week een beetje om het weekend; in zekere zin leefde ik daar al langere tijd naar toe. De Inca Trail; 3 dagen lopen om op de 4e dag de verloren stad Machu Picchu te bereiken! Woensdagmiddag had ik de briefing daarvan; ik leerde mijn gids kennen, kon al mijn vragen kwijt en huppelde van enthousiasme het touragentschap uit. Zaterdagochtend om 6.20 zou ik worden opgehaald.
De tijd daartussen vooral opgevuld met taallessen en het extra ontdekken van het nachtleven van Cusco. Er waren een aantal clubs die ik nog moest bezoeken van een schoolgenoot, dus dat maar braaf gedaan met een kleine groep. Dat deze schoolgenoot nog wraak op mij moest nemen voor het een en ander, was ik voor het gemak even vergeten. Hij niet. Meer dan dat zijn wraak zoet was kan ik hier niet zeggen; gedrieën hebben we daarover iets gezworen...:)

Alhoewel ik dus niet geheel uitgerust was, stond ik met het grootste gemak zaterdagochtend erg vroeg op. In het kleine busje waarin ik werd opgehaald maakte ik kennis met de rest van de groep waarmee ik de Inca Trail zou lopen: 4 vrouwen uit Australië, van 24 tot 52 jaar oud. De eerste vraag die ze me stelden was of ik ook nerveus was. Twee van hen hadden nog nooit een hike gedaan. Ik dacht aan mijn enorme rugzak achterin de bus en schudde mijn hoofd; nee, niet nerveus. Dat zou nog wat worden...

Onderweg nog even laatste inkopen gedaan en toen bij 'km. 82' aangekomen, het startpunt voor de Trail. De porters even snel ontmoet, die met het grootste gemak de meeste van onze bagage op hun rug gooiden. We konden beginnen! De eerste dag was niet zo zwaar, vooral vlak en een beetje stijgend. De omgeving was ontzettend mooi; groener dan ik eerder gezien had, met berghellingen die als zware gordijnen het uitzicht tot het laatste moment verborgen houden, om niet meer dan een nieuwe berghelling te voorschijn te toveren. Geluncht in een klein dorpje, op het erf van een boer.
Daar elke gek de Inca Trail moet kunnen lopen, al mogen er niet meer dan 150 personen per dag beginnen, excl. porters en guides, is de verzorging over het algemeen geweldig. Op elke toerist zijn er 2 mensen 'ondersteunend personeel', als een porter, een kok of een guide. Lunch houdt hierdoor dus in: er worden twee tenten opgezet. In de ene wordt er gekookt, in de andere wordt er een tafel en krukjes neergezet. Voordat we aan tafel gaan, krijgen we elk een persoonlijke kom met koud of warm water, waarin we onze handen en evt. gezichten kunnen wassen. Uit de maaltijd die volgt kun je geenszins opmaken dat die in een tent twee meter verderop is gemaakt; hij zou prima uit een volledig geoutilleerde keuken kunnen komen. Denk aan allerlei verschillende soepen, pannenkoeken voor ontbijt, taart, popcorn...
De eerste dag eindigde ergens in de loop van de middag. Met een voldaan gevoel neergezegen. De tenten waren al opgezet, de kommetjes met water en het zeepje stonden al klaar, de afternoon tea werd snel daarna geserveerd, om gevolgd te worden door het diner -het luxe woord is hier prima van toepassing-, waarna we vermoeid met goed gevoed de weg terug vonden naar onze slaaptenten, ondertussen genietend van de heldere sterrenhemel.
Dag 2 staat bekend als het zwaarst. Is het ook, daar je 1200 meter de hoogte in moet; voor 1 dag behoorlijk! De porters rennen je echter nog steeds voorbij. Het landschap werd kaler hoe hoger we kwamen, de wind werd sterker en kouder, maar uiteindelijk bereikten we de pas die we over moesten. Twee van mijn Australische groepgenoten deden een vreugdedansje, waarna we snel verder gingen: naar beneden dit keer. We passeerden Lama's, die verstoord even omkeken om snel verder te gaan met eten. In zo'n twee uur afgedaald naar het kamp, dat geweldig gelegen was: het einde van een vallei, omringd door bergen die de hoogte in torenden, begroeid met exotische planten en bomen. Een kwartier voordat we kamp bereikten bereikte een porter ons met brood en vers gebakken ei en thee. Een kleine pauze voor de voorste groep; de gids was met de achterblijver, een v/d Australische vrouwen met iets te veel gewicht, prettig gestoord maar niet gewend om zich in te spannen, een uur van ons vandaan; een afstand die de porter met eten zo had overbrugd. Kamp 2 was het koudst van allemaal, maar met een extra deken en wat meer kleren aan ben ik gelukkig niet bevroren.

Dag drie begon weer vroeg, maar een beetje naar. Diegene die dag 2 een beetje achterbleef, was fysiek ziek geworden van de inspanning. Misselijk, overgeven, diarree. Erg vervelend als je in de middle of nowhere zit en je moet door. Heel langzaam is zij met twee anderen uit de groep op pad gegaan. Dag drie kende een steil eerste stuk omhoog, maar was vooral erg lang. Daarnaast waren er nog een aantal goed bewaarde ruines onderweg, die we bezochten. Stukken gelopen langs wat het cloudforest wordt genoemd, een bos in de wolken; ontzettend mooi om te zien: de wolken wijken uiteen om weer een nieuw stuk bos te onthullen, kruipen bij de berg op, glijden weer naar beneden. Daarna door bossen gelopen: kolibri's die de vele gekleurde bloemen ontdoen van hun honing, een andere ruine die tussen het gebladerte opduikt... een andere pas, met een ontzettend mooi uitzicht over de vele valleien en berghellingen, wolken die een hoog besneeuwde top soms verbergen, dan weer doen verschijnen. Hier geluncht, na anderhalf uur op de rest van de groep gewacht te hebben. De vrouw die ziek was hield het gelukkig voor haar redelijk vol, ze kwam er wel, alleen niet zo snel. Het laatste stuk van dag 3 was vooral naar beneden door een bos, met zo nu en dan een mooi uitzicht waar de bomen wijkten en je over de vele valleien kon zien. En stiekem ook al zicht op de bergen die de beroemde achtergrond van Machu Picchu vormen... we kwamen dichterbij.
Kamp van dag 3 kent een bar en warme douches; voor diegene die schone kleren meegenomen hebben een zegen; in geval van onze groep wachten we nog even bij gebrek aan schone kleren.
Dag 4 begint in het donker; het licht van de vele zaklantaarns vult het bos en je bevindt je plotseling in een lange rij mensen die allemaal voor het checkpoint staan te wachten op het moment dat dit checkpoint open gaat, om 5.30. Dan is het begin van dag 4 ook een feit: een uurtje naar de puerta del sol -zonnepoort- met het eerste, klassieke beeld van Machu Picchu, dat in ieder geval niet meer van mijn netvlies af komt. Het was wat bewolkt, maar deze ooit vergeten stad kent zo'n typisch beeld, dat je het uit duizenden herkend. Van de zonnepoort is het nog een klein uurtje lopen naar de stad zelf. Dat uur wordt het beeld beter en mooier, maar je begint je af te vragen wat de Inca's in godsnaam dachten toen ze de stad bouwden: 'goh, leuke berg, praktisch onbereikbaar maar in een ontzettend mooie omgeving; let's build a city here!' Het beeld is magisch, je waant je in een landschap en omgeving die onsterfelijk is...

We bereikten de stad vroeg, maar op een moment dat de eerste busladingen toeristen al zijn afgedropt. Onze gids gaf ons een erg goede toer door de stad en rond een uur of 11 hadden we de belangrijkste dingen gezien. De stad is indrukwekkend; het is een uniek voorbeeld van hoe de bouwkunsten van de Inca's, met allerlei verborgen wetenswaardigheden als kompassen uitgehouwen in rots, kopieën van de omgeving in stukjes rots gemaakt en allerlei astronomische meetpunten. Het meest indrukwekkend is toch het uitzicht; de momenten dat je de rand van de stad hebt bereikt kijk je bijna recht naar beneden, zo steil, en de valleien zijn diep en steil, de bergtoppen hoog.
Later nog eens een rondje door de stad gemaakt, toen de rest van mijn groep en de gids al naar huis waren -ik had een ticket met meer tijd; of meer: mijn trein ging veel later-, maar daar een van mijn schoolgenoten stom toevallig ook dezelfde dagen de Inca-Trail liep, had ik wel gezelschap. Met haar rond twee uur Machu Picchu verlaten en met twee Argentijnen er ook nog bij aan de voet van een van de meest magische plekken ooit gezien, gegeten. Alleen met de trein terug, een tocht van nog zo'n 4 uur. Vooral geslapen.

Woensdagochtend vroeg opgestaan, tas ingepakt en naar het vliegveld gegaan: mijn tijd in Peru voor nu zit er zo'n beetje op! Een raar gevoel... Ik ben nu in Lima, in een hostel. Ik zou eigenlijk verblijven bij een medisch student die ik via-via ken, maar kreeg geen contact met haar. Het hostel bevalt echter ook prima -gratis internet. Zo deze stad maar's wat meer verkennen en morgen vlieg ik naar Panama! Op het moment dat ik daar ben, zal ik proberen wat meer foto's te posten van de Trail. Op dit moment zit mijn kabel echter te ver weg in mijn rugzak dat het onmogelijk is het te bereiken...