Sjoerd in het wit

Het komt niet vaak voor dat je patiënten, die een wachtkamer binnen komen, bij hun schouders wil grijpen en hen toe wil roepen: ¨vlucht, voor alles wat je lief is, laat je kind niet behandelen door deze dokter!¨ En toch was de afgelopen week, voor de ochtenden althans, zo te omschrijven...


Ik moet mijn excuses aanbieden. De afgelopen anderhalve maand heb ik niets anders gedaan en geprobeerd dan jullie jaloers te maken, door lekker vakantie te vieren en niet te denken aan ieder die bijv. elke ochtend vroeg op moest, de hele dag in het ziekenhuis verbleef en ´s avonds meer dood dan levend thuis kwam, door geweldige verhalen over mijn avonturen te vertellen. Sorry. What was I thinking? But: I paid for these sins.
Elke dag gaat hier de zon op, zo rond 6 uur. Dat weet ik zo goed -jaja- omdat ik dit elke doordeweekse ochtend meemaak. In de volgorde: Sjoerd op, zon op. Sjoerd naar het ziekenhuis, zon lekker buiten spelen. Sjoerd naar huis, zon naar huis.

Ik loop voor 4 weken hier in Panama-City in het kinderziekenhuis een volledig 5e jaars co-schap. Een goeie uitdaging, daar ik zelf nog niet in mijn 4e jaar ben begonnen en nog geen enkele klinische training heb gehad. Maar goed, dat geeft leerzame ervaringen: anamnese afnemen en lichamelijk onderzoek doen op kinderen -dat moest ik toch eens een keer leren.
Mijn eerste week liep ik mee op ´Urgencias´. Dat klinkt alsof de ER-theme music begonnen is af te spelen. Het voelde ook wel heel erg professioneel, de eerste ochtend. We -mijn gastbroer, ook medisch student, en ik- namen de lift naar beneden, stapten, geheel in wit gekleed, de flat uit en liepen de straat op. De eerste taxi die we zagen, hielden we stil. De passagier stapte uit, wij slingerden ons naar binnen, terwijl hij riep: ¨Hospital del Niño - urgencias´! En ik weet niet of het door onze wapperende jassen kwam, de vermoeide, serieuze blik in onze ogen of dat het aan de taxi-chauffeur lag, het leek dat hij de ER-theme music wel degelijk hoorde... In ieder geval, voordat we het wisten stonden we in het ziekenhuis.
Het viel allemaal wat mee -of tegen, van welke kant je het bekijkt. ´Urgencias´ is geen ´Emergencia´, dus we kwamen niet in de ER terecht, maar gewoon op een hele dag polikliniek lopen. Iets minder spannend.
De polikliniek is hier als het ware de huisartsenpraktijk: elk kind met buikpijn, ´simpel´ overgeven of een beetje hoofdpijn komt hier. Natuurlijk ook gecompliceerdere gevallen, maar de simpele verkoudheden etc. maken hier de dienst uit. ´s Ochtends, vanaf 7 uur, liepen wij, in een groep van 4, met de dokter mee die hier de ´Sjamaan´ wordt genoemd. In de laat 60er jaren heeft hij aan Harvard gestudeerd, is hier professor geworden, maar sindsdien nooit meer bijgeleerd. Zijn denkbeelden hangen nog in de jaren 70, gecombineerd met zijn eigen, rare hersenspinsels. Voor elk ´normaal´ kind dat hier komt, met een simpele verkoudheid, is dat tot op zekere hoogte te accepteren, zeker bij gebrek aan een huisarts zoals wij die kennen. Maar op het moment dat het een 12 jarig HIV-patiëntje met een longontsteking is, die eigenlijk opgenomen moet worden maar naar huis wordt gestuurd met een niet-werkend antibioticum, dán wordt het vervelend! Door alle onzin die deze man ons vertelde, en de manier waarop, is het enige goede wat hij doet het feit dat´ie een goed verhaal wordt. Herinner me eraan als ik terug ben...
De middagen waren gelukkig veel beter. We liepen mee met een uitstekend kinderarts, die ons veel zelf liet doen, als het volledig zelfstandig afnemen van een anamnese en lichamelijk onderzoek, aanvragen van aanvullend onderzoek en evt. het geven van een recept. Voor de drie andere studenten -reguliere co-schappers, geen uitwisselingsstudent als ik- al zo´n beetje de eerste keer. Voor hen was het al spannend... voor mij, volledig eerste keer, ... Maar, ondanks alle gebrekken als taal, gebrek aan kennis en gebrek aan vaardigheden, heb ik me er doorheen geslagen. Geweldige ervaring! Je doet wat je altijd al wou doen, en dat werd tijd!
We eindigden gemiddeld tussen 5 en 6.30 p.m. Thuis gekomen: opdrachten maken, eten, slapen. Dus, in regulier co-schap, behalve dat als je hier buiten komt het warm is, je de pacific ocean kan zien en er palmbomen zijn.

Ondertussen heb ik al veel van Panama gezien, al heb ik het principe omgedraaid. In plaats van zelf naar de rest van het land te gaan, laat ik dat hier komen: zo komen er mensen van het oosten, westen, noorden en zuiden naar dit ziekenhuis. Eigenlijk spreidt mijn kennis van Panama zich uit over ongeveer 5 vierkante kilometer, op dit moment, maar het wel een mooie 5 km2: zon, zee, palmbomen... het heeft wel wat. De stad zelf is niet zo interessant: mix van hoge woon- en werktorens met een aantal oude gebouwen en aftandse gebouwen. Het is min of meer onmogelijk hier te lopen: afstanden zijn groot, er is geen algemeen centrum en het is eigenlijk gewoon te warm om te lopen. Dat is de reden dat ik nog niet zoveel gezien heb: je bent een auto nodig. En de lokale IFMSA heeft op dit moment nog niets van een sociaal programma, als rondleidingen of wat dan ook, georganiseerd -wat me wel wat tegenvalt-, dat ik nog geen kans heb gehad om veel te zien. Maar volgende week ben ik zeer waarschijnlijk vrij en ik heb ondertussen wat meer mensen ontmoet -lang leve vrienden van bekenden en anders wel nightclubs-, dus wellicht dat ik mensen zo gek kan krijgen hun land te laten zien...:] Het Kanaal is dichtbij, dat moet in ieder geval te doen zijn.

Ik verblijf, net als in Perú, in een gastgezin, waarvan de jongste zoon dus ook geneeskunde student is. Hij begeleidt me in veel dingen, zowel in medische zin als in taaltechnische zin. Want al heb ik 5 weken in Cusco Spaans geleerd, ik bak er nog niet zo veel van, uiteindelijk. Niet omdat ik niets geleerd heb, maar meer omdat het is alsof je een buitenlander Nederlands in Breda leert, en hem vervolgens naar Stadskanaal stuurt en van hem verwacht vloeiend Nederlands te praten. Dat lukt niet, want zoals iedereen weet: Groningers kunnen niet praten. Wel, datzelfde geldt hier: Panamezen praten snel en binnensmonds; dat in tegenstelling tot het langzame en duidelijke Spaans van Perú. Onmogelijk! Maar het begint te wennen...
De rest van mijn gast-familie hier verzorgt me ook goed. Ze bewonen een verdieping in een torenflat op de 8e verdieping, met uitzicht over de oceaan -al vele uren besteed aan uit het raam kijken naar de zee, of alle grote schepen die voor de ingang van het kanaal liggen te wachten. Twee kinderen: zoon is 23, 5e jaars gnk-student, dochter is 27 met een eigen Karate-school. De opa van 97 woont zelfstandig een verdieping lager, maar de familie is daar veel te vinden. Ze proberen mij verder zo veel mogelijk van de stad te laten zien en hebben in ieder geval goede ideeën voor plekken die ik in ieder geval gezien moet hebben voordat ik het land verlaat. Dat is dus mooi meegenomen!

Al waren mijn verwachtingen wat anders, ik heb het hier wel naar mijn zin. Ik leer ontzettend veel, zie ook veel dingen in het ziekenhuis en de zon, zee en palmbomen doen ook hun best mijn tijd hier zo aangenaam mogelijk te maken. En warempel, dat lukt! :)