Zaal

¨Sjoerd, we´re going; are you coming?¨
¨Wait...¨
¨Come, let´s go!¨
´Wait, wait... I need my coat.¨
¨What? Your .. coat?¨
Yeah, my .. uhm...´ -kijkt naar buiten- ¨nevermind...´ -owja. Palmbomen-
Drie weken Panama en nog steeds niet gewend: zelfs om 12 uur ´s nachts is het lekker warm buiten. Geen jas nodig!

Afgelopen week had ik vrij van het ziekenhuis! Gelukkig, want ik werd er ziek van. Letterlijk, niet zozeer figuurlijk. Ik zal de details besparen, maar laten we het erop houden dat er moeilijk eten in ging, en als, dat het er uit verschillende openingen sneller uit kwam dan gewenst is. Dat was de donderdag en vrijdag van mijn tweede week -anderhalve week terug- en ik was blij dat het weekend was. Gelukkig vond ik dat weekend eindelijk een hangmat, dus ik was snel weer ter been.

In mijn tweede week hier verlieten we ´Urgencias´ en gingen we naar zaal; in mijn geval -met mijn gastbroer, Octavio- een zaal zonder specifieke aandoeningen, maar ´van alles wat´. Veel kinderen die ter observatie worden opgenomen voor een week; sommigen langer -tot jaren, zelfs, in bepaalde bevallen-, sommigen korter. Het lijkt me echter geen lolletje; sowieso niet, maar specifiek hier. Grote zalen met 10 bedden, met 4 vierkante meter per bed en stoel voor een ouder, totaal geen privacy -we moeten zien hoe dat jongetje loopt. Kom, laten we hem volledig uitkleden en hem piemeltje-naakt door de zaal rennen- en de ouders -moeders- die 24/7 bij de kinderen zijn. Al zal dat vooral voor de moeders vervelend zijn. Slapen op de stoel met het hoofd gerust op de bedden van de kinderen, zelf de bedden opmaken, zelf de kinderen wassen. Maar ik was de enige die dit echt zag, omdat ik weet hoe het ook anders kan. Aan de andere kant, dat was ook een reden om hier te komen.
Alhoewel er ook talloze saaie, nutteloze momenten waren, ben ik ook wel bezig geweest. De maandag kregen we een patiënt, in die zin dat we de anamnese moesten afnemen en lichamelijk onderzoek doen, om deze patiënt de rest van de week te volgen en bij te schrijven hoe het ging. Goeie oefening! Elke ochtend bij de visite éxtra opletten hoe het met ´jouw´ patiënt ging om dat vervolgens in het dossier te kunnen schrijven. Een extra overwinning op mezelf: met een voorbeeld en correcties kon ik dat aan het einde van de week in het Spaans doen. Ik had het ´geluk´ ook dat er op een gegeven moment een goed Engels sprekende moeder was, zodat ik écht volledig zelf de anamnese kon doen, zonder tussenkomst en vertaling van Octavio, hoe goed hij daarin ook is.
Naast dat hadden we de vrijheid zo nu en dan een kindje van zaal te stelen om ons lichamelijk onderzoek kunsten op te oefenen. Okay, dat beschrijf ik wel heel erg onrespectvol, maar eerlijk gezegd voelde het soms wel zo. Een zaal, 10 bedden, doodse stilte. De t.v. is uit, moeders slapen op de stoelen naast de bedden, hun hoofd op bed, kinderen slapen of staren suf voor zich uit. De deur gaat open. Twee Witte Jassen lopen naar binnen, kijken om zich heen, nemen de nummers van de bedden in zich op. Die! Ja, die; nummer 26. Het kind wordt beluisterd, beklopt, gewogen. En zolang het niet huilt voordat ze naar de longen en het hart hebben geluisterd, dan zijn de Witte Jassen tevreden. Goed, ik heb dus wel wat geleerd -en nagedacht over manieren, how to behave yourself, in het ziekenhuis. Maar dit is wel een beetje de manier hoe het hier gaat. Gelukkig realiseert Octavio zich ook dat de ouders domweg niet durven protesteren als zij of hun kinderen slecht behandelt worden, en daardoor allerlei zaken heel gelaten over zich heen laten komen. Wat dat betreft zijn de verhoudingen tussen arts en patiënt een stuk stringenter dan waar wij naar streven.

Meer dan het ziekenhuis had ik de tweede week ook niet gezien. Woensdagavond nog wel een diner gehad met vele artsen van het ziekenhuis, georganiseerd en -vooral- betaald door de farmaceutische industrie. Alhoewel je heel wat idealisme en moralisme los kan laten op het vraagstuk of het goed is of niet om op zo´n uitnodiging in te gaan, met argumenten dat geld wat we op zo´n avond ´opeten´ niet naar goedkopere medicijnen gaat voor landen die wel goedkopere medicijnen kunnen gebruiken, koos ik voor een avond de praktische weg: to enjoy a good diner.
De zaterdag dan toch eindelijk eens iets meer van het land gezien. Mee met een deel van mijn gastfamilie naar hun zomerhuisje. Alhoewel het bij aankomst en de rest van de dag regende, was het wel goed om de stad eens uit te zijn, de brug over het Kanaal over te steken en -eindelijk- mezelf terug te trekken met een boek in een hangmat. Geweldig om bij te komen van 2 weken gevuld met ziekenhuis en goed om iets meer van het land te zien. Tot zover: groene heuvels met palm- en andere tropische bomen -het heeft wel wat...

Tot zover, voor nu. Ik liep zo´n drie weken achter met vertellen, kreeg al klachten...:) Zal ook even druk bezig met verhalen over deze week en de week daarvoor, waarin ik vrij had, maar voor eerst dit stukje leesvoer!